W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX stulecia najwięcej budynków wielorodzinnych w naszym kraju wznoszonych było w technologii tak zwanej wielkiej płyty, a więc domy budowane były z gotowych, żelbetonowych elementów, które przewożone były na place budów z specjalnych wytwórni płyt betonowych. Jedynie ścianki działowe w mieszkaniach stawiane były w technologii ścian gipsowych lub z cegły tak zwanej dziurawki. Tego rodzaju budynki charakteryzowały się tym, że trzeba było dużo energii cieplnej do ich ogrzania, co w obecnej dobie wysokich kosztów wszystkich nośników energii stało się zjawiskiem wysoce niekorzystnym. Z tego powodu od kilku lat trwa intensywny proces ocieplania tego rodzaju budynków, na ten cel pozyskiwane są liczne środki z funduszy europejskich, jako dofinansowanie inwestycji. Samo docieplanie polega na demontażu płyt z udziałem azbestu, tak zwanych ekranów (są szkodliwe dla zdrowia), następnie ściany zewnętrzne są oklejone styropianem odpowiedniej grubości, zazwyczaj jest to 12 centymetrowej grubości warstwa. Ostatni etap to położenie na styropian tak zwanej zacierki klejowej, na to idzie cienka zazwyczaj warstwa tynku i pomalowanie całej elewacji na atrakcyjne zazwyczaj kolory – taki budynek zyskuje od razu na wyglądzie – z szarego betonowego bloku staje się kolorowym, ciekawym obiektem.
Proces ocieplenia budynków w technologii wielkiej płyty
